Vaslui dag 4-5; IJs, sneeuw, tuica en varkensvlees

Zonder meer het meest enerverende weekend in Vaslui. Veldwerk in barre condities met -7 op zaterdag en enorme sneeuwval op zondag. Verder heb ik bij een Roemeense familie 'taie porcul' (het snijden van het varken) meegemaakt. Over het boren van putten en de warme Roemeense gastvrijheid die je de kou doet vergeten.

Op zaterdagmorgen vertrokken Ioan en ik naar Vaslui vanuit Galati. Dit was een uur later dan gepland, dit kwam door de dichte mist en de enorme kou. Ioan vond het niet verantwoord om te rijden in die condities.
In Vaslui aangekomen spraken we gelijk Marius (de lokale hydroloog) en bespraken we de plannen voor die dag. Na een korte discussie gingen we het veld in.
De zon scheen helder, de wind blies hard en de temperatuur kwam niet boven de -7. Met onze spullen gingen we twee putten boren. Dit kostte ons ongeveer 2 en een half uur per put. De laatste put hebben Marius en ik samen gedaan, omdat Ioan ziek werd en terug naar de auto ging.

Na dit werk nodigde Marius mij uit om bij hem te blijven slapen en samen met zijn schoonfamilie 'taie porcul' mee te maken. In deze streek is het normaal om in de lente een varken te kopen om deze in de eerste vriesweek te slachten voor de voorraad. Dit is een hele feestelijke aangelegenheid waar de hele familie aanwezig is.
Toen ik daar aankwam kwam ik de schoonvader tegen met het hoofd van het varken in zijn handen. Ook liet Marius mij gelijk een rolletje vlees proeven wat later rauwe varkenshuid bleek te zijn. Opzich best aardige smaak, alleen erg taai. Eenmaal binnen schepte de vrouw des huizes mij gelijk een bord vol met mamaliga (een soort maispap), varze (ingemaakte kool) en natuurlijk veel varkensvlees. Elke keer als mijn bord bijna leeg was werd het weer volgeschept totdat ik het echt moest laten staan omdat er niets meer bij kon.
De mensen waren zo gastvrij en warm. De schoonvader liet mij het hele huis zien. Dit had hij helemaal zelf gemaakt en stukje bij beetje uitgebouwd. De schoonmoeder was zo blij dat ze een gast had dat ze me spontaan 2 zoenen gaf.

Hierna ging ik naar het huis van Marius waar ik zou blijven slapen. Ook hier waren zijn broers en ouders aanwezig. Het was een gezellige boel, helemaal toen een van de broers zijn zelfgemaakte wijn tevoorschijn haalde. Ik bleef niet te lang plakken. Na wat mailtjes en wat plannen voor de dag erna nam ik een douche en ik ging ik slapen.

De volgende dag had de vrouw van Marius een heerlijk ontbijt gemaakt waardoor we weldoorvoed het veldwerk konden hervatten. Echter begon alles dramatisch. Ten eerste sneeuwde het gigantisch. We laadden de auto vol, met de spullen voor de boringen en het ophalen van de gegevens. Vervolgens deden de ruitenwissers het niet meer. Er was een zekering kapot. Na wat omzettingen deden ze het en konden we naar Solesti. Echter bij de rand van Vaslui stonden politieagenten iedereen tegen te houden omdat de weg geblokkeerd was door de sneeuw. We mochten toch doorgaan omdat de ergste hinder voorbij Solesti was. Op hetzelfde moment belde Ioan dat het niet mogelijk was nog een put te boren bovenstrooms vanwege de hevige sneeuwval.
We besloten om benedenstrooms de data op te halen en testen uit te voeren en daarna maar kijken hoe het weer zou zijn.

Bij de dam aangekomen moesten we eerst nog even wachten op de beheerder, Dan. Hij zou ons helpen in het veld. Deze beer van een kerel wilde echter niet beginnen voordat hij tuica achterover had geknald, want 'anders kon hij onmogelijk warm blijven'. Wij konden natuurlijk niet achterblijven. Hierna hebben we 5 uur divers geïnstalleerd, water in putten gegooid, divers uitgelezen en weer opnieuw geïnstalleerd voor de 3 putten die we konden bereiken. We kwamen als sneeuwmannen terug, maar we waren blij dat de klus geklaard was.

Het sneeuwde onverminderd hard en we besloten om soep te gaan eten in een restaurant en dan te vertrekken. Het was onmogelijk om nog meer te doen en daarbij kwam dan Ioan zich nog steeds niet goed voelde.

Na de ruim 5 uur durende reis kwam ik veilig aan in Boekarest. Moe, maar voldaan en trots op het team waarmee we het maximale uit onze trip hebben gehaald. Ook al hebben we niet alles; we hebben veel geleerd van deze reis!