Kigali dag 11 en 12; Liefde is het antwoord...

In dit behoorlijk natte weekend heb ik de tijd genomen om naar het Genocide Memorial te gaan. Verder zijn we met zijn drieën (Priva, Pieter en ik) uit eten geweest, hebben we Maurits als logé en ben ik weer samen met Pieter naar de kerk geweest.

Maar allereerst het meest indrukwekkende van het weekend: Genocide Memorial. Zoals algemeen bekend heeft er in 1994 een genocide plaatsgevonden in Rwanda, waarbij meer dan een miljoen Tutsi's op brute wijze zijn vermoord. Bij het Memorial is een museum over de aanleiding, de omvang en de consequenties van de genocide. Verder wordt er ook stilgestaan bij genocides wereldwijd en persoonlijke verhalen over de genocide. Nog meer dan bij alle Holocaustmemorials waar ik ben geweest bekroop me hier een heel onpasselijk en misselijk gevoel van de wreedheid van de mens. Het feit dat mensen werden verraden door vrienden, buren, familie en zelfs dominees laat zien dat er iets kwaads in de wereld zit. En als dat vat op mensen krijgt leidt het tot niets anders dan dood en verderf. Los van schuldigen, een nalatige internationale gemeenschap, landen die wapens leverden en politieke figuren die een giftige boodschap verspreidden denk ik niet dat het gedachtegoed de grote boosdoener is. We zijn het zelf en hebben een verantwoordelijkheid om constant voor de liefdevolle weg te kiezen. In mijn ogen kan dat niet zonder een God die daarbij helpt...
Tot zover mijn gedachte hierover. Ik heb bewust weinig foto's gemaakt, want het was niet echt de plek om de toerist uit te hangen. Al helemaal niet omdat het redelijk recente geschiedenis is en Rwandezen dagelijks naar het Memorial komen om te herdenken.

Om alles een beetje te verwerken gingen Pieter en ik maar ordinair shoppen. Onze rieten bank viel bijna uit elkaar dus we hebben bij een plaatselijke rietkoning voor omgerekend €40,00 een tweezits bank, twee stoelen en een tafeltjes gehaald. We moesten er wel twee keer voor rijden en we hadden de hulp nodig van de halve wijk, maar dan heb je ook wat. En de beste man/jongen kon gelijk zijn zaak sluiten voor de rest van het weekend!

's Avonds zijn we met het huis wezen eten. Het is fijn om elkaar even in een andere setting te spreken dan 'thuis'. Priva en Pieter houden er nogal van om over politieke zaken te praten, dus het ging veel over onze ervaringen bij het Genocide Memorial, de staat van Afrikaanse landen en de zwarte bladzijdes van de geschiedenis van koloniserende landen. Razend interessant, maar je wordt er niet perse vrolijk van.
Toen we terug waren heb ik gewacht totdat onze logé kwam, Maurits. Hij is de andere Nederlandse intern voor het project waar ik ook bij zit en logeert voor de eerste 3 dagen hier. Ik had dat aangeboden, omdat ik hem het hostel wilde besparen. Hij gaat over 3 dagen op veldwerk, dus dan heeft hij wat tijd om iets te vinden. Goede kerel, ik denk dat het mooie dagen worden.

Vanochtend zijn Pieter en ik naar de kerk gegaan. Het was een stuk voller dan vorige week omdat het avondmaal was, maar daardoor juist wel indrukwekkender. Er werden mooie liederen gezongen en een simpele maar goede boodschap: 'Laat de zon niet ondergaan over je boosheid'. Toen we naar buiten gingen was er geen zon te bekennen, alleen maar dikke druppels...

Nog wel grappig om te vermelden dat ik na de dienst Joy sprak. Joy is de dirigente van het koor en speelt ook zelf gitaar. We hebben afgesproken om nog wat anderen dinsdagavond te oefenen in een studio. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn.

Maar al met al is dit weekend ook weer voorbij gevlogen. Ik ben blij dat ik dit land en de mensen beter mag leren kennen. Ik hoop en bid dat de littekens van de genocide niet opnieuw voor ellende zullen zorgen, want er is namelijk wel een wonder nodig om zoveel leed te kunnen vergeven. De Rwandezen zijn denk ik wel op de goede weg en zijn in ieder geval goed aan het ontwikkelen. Ik hoop dat ik daar ook mijn steentje aan kan bijdragen...